Ο ΚΟΛΟΣΣΟΣ ΤΗΣ ΡΟΔΟΥ

ΓΙΩΡΓΟΣ  ΣΑΒΒΕΝΑΣ

ΑΡΧΙΤΕΚΤΟΝΑΣ ΜΗΧ/ΚΟΣ

Ο θρύλος για να παραμείνει… πρέπει να είναι ανέφικτος.

Τις τελευταίες μέρες πολλά ακούστηκαν για τον μύθο του Κολοσσού,

του γιγάντιου αγάλματος που χτίστηκε 4ο αιώνα π.Χ. ως ευγνωμοσύνη προς τον Θεό Ήλιο, προστάτη του νησιού, από μία επίμονη πολιορκία του Μακεδόνα στρατηγού Δημητρίου του Πολιορκητή.

Ένα μπρούντζινο άγαλμα, που υψωνόταν περίπου 33 μέτρα πάνω από το μαρμάρινο βάθρο του.

Συμβόλιζε την ελευθερία και την ανεξαρτησία των  Ροδίων,  καθώς και  την απτή απόδειξη του πλούτου και της τεχνολογίας της πόλης.

Ο μύθος όμως είναι φαντασία, κάτι που δε θεωρείται αληθινό , που συνιστά μια σύντομη αφήγηση γεγονότων, με πρωταγωνιστές σχεδόν πάντοτε άψυχα όντα που έχουν επινοηθεί για να δώσουν μια ηθική εντολή ή μια σοφή συμβουλή.

Μήπως τελικά θα έπρεπε να μιλάμε για το θρύλο του Κολοσσού; Και όχι το μύθο όπως τελευταία ακούγεται;

Ο θρύλος  είναι ο θόρυβος γύρω από κάτι σπουδαίο. Είναι η προφορική παράδοση από γενεά σε γενεά και αναφέρεται σε υπαρκτά σπουδαία πρόσωπα, πράγματα ή γεγονότα.

Ακόμα και αν η σημασία των παραπάνω λέξεων βρίσκει  κάποιους να έχουν άλλη άποψη, αυτό που είναι πάντως σίγουρο, είναι ότι το γιγαντιαίο άγαλμα του γλύπτη Χάρη, ήταν ένα από τα επτά θαύματα του αρχαίου κόσμου, που ταυτίστηκε με το μεγαλείο αλλά και τη ματαιότητα της ανθρώπινης φιλοδοξίας.

Ο γλύπτης Χάρης από τη Λίνδο είχε πετύχει το απίστευτο, κάνοντας τον θεό του «πραγματικό θεό». Είχε δημιουργήσει έναν «δεύτερο Ήλιο, που αντίκριζε τον πρώτο».

Μέχρι σήμερα η λέξη «Κολοσσιαίο» σημαίνει ένα εντυπωσιακό και μεγάλο σε μέγεθος επίτευγμα.

Ερχόμαστε εμείς σήμερα οι σύγχρονοι νεοέλληνες, με την παντελή έλλειψη οράματος και πλήρη απραξία μεγάλων και σημαντικών έργων , να συμπληρώσουμε το κενό μας αναμασώντας  τα επιτεύγματα των προγόνων μας .Τι νέο έχουμε άραγε να δείξουμε εμείς;

Την νέα πόλη; Το νέο οδικό δίκτυο; Τα νέα δημόσια κτήρια; Τις νέες αθλητικέ υποδομές; Τις νέες τεχνολογίες ;Τι; Τίποτα.

Το έλλειμμα μας αναδεικνύεται κάθε φορά που προσπαθούμε να μιλήσουμε για τα «Μεγάλα» γιατί απλά είμαστε μικροί, σχεδόν ανύπαρκτοι.

Δεν είμαστε ικανοί να συντηρήσουμε ούτε αυτά που κληρονομήσαμε.

Ειδικά όταν αυτή η σημαντική κληρονομιά δεν ανήκει μόνο σε εμάς αλλά σε ολόκληρο τον πλανήτη. Όλοι πρέπει να συνειδητοποιήσει ότι αυτή η πόλη αξίζει πολλά περισσότερα απ’ ότι μέχρι σήμερα εμείς της δώσαμε.

Τι περιμένουμε; Ας δράσουμε σκεπτόμενοι ότι  αξία των επιλογών, θα κριθή στο μέλλον όταν οι απόγονοί μας θα βιώνουν τις επιλογές μας.

Για το σημερινό λήθαργο μας ευθύνη έχουμε όλοι και όχι μόνο η οικονομική κρίση που βιώνει ο τόπος.

Τα περισσότερα γύρω μας είναι διαβρωμένα από την αναξιοπιστία, το ψέμα, την υποκρισία, τη διγλωσσία και την αναξιοκρατία.

Ευθύνη έχουν όχι μόνο αυτοί που διαχειρίζονται το μέλλον του τόπου, αλλά και μείς  που δεν αντιστεκόμαστε αλλά ούτε προτείνουμε κάθε φορά που ο τόπος μας πληγώνεται. Ας μην ξεχνάμε ότι οι διάκονοι της πολιτικής , είναι και αυτοί προϊόντα της κοινωνίας και διαμορφώνονται από την λειτουργία της.

 

Πώς μπορούμε να σχεδιάζουμε για το μέλλον του τόπου όταν έχουμε πάψει να ονειρευόμαστε.

Τα όνειρα όταν υπάρχουν είναι πολύχρωμα και δεν μας αφήνουν ανέγγιχτους.

Κι αν το παλιό δεν έχει ακόμα πεθάνει, οφείλουμε να γίνουμε οι γεννήτορες του καινούργιου, του πρωτοπόρου, του σπουδαίου.  

Έτσι θα κερδίσουμε το αύριο, χρειάζεται όραμα ,θέληση, γνώση, υπευθυνότητα, κόπος, προσπάθεια για δημιουργία.

Όποιος με ρωτήσει αν είμαι αισιόδοξος ή απαισιόδοξος για το μέλλον, δεν μπορώ παρά να διαλέξω την αισιοδοξία. Έστω και συγκρατημένα.

Η αισιοδοξία, η ελπίδα, η προσπάθεια, το όραμα, πρέπει να είναι ο μονόδρομός μας, να γίνει η Ιθάκη μας, ο Νέος Κολοσσό μας.

Ας κάνουμε επιτέλους και ‘μεις κάτι νέο και σπουδαίο.

Ας αφήσουμε για την ώρα μερικά ανέγγιχτα , όπως τα όνειρα, όπως τα παραμύθια. Ίσως στο μέλλον τα παιδιά μας να τους δώσουν άλλη διάσταση.   

Ας αφήσουμε το Κολοσσό ήσυχο, όπως έλεγε και Χρησμός μαντείου σχετικά με την πιθανή επανατοποθέτησή του «μην κινεί τα κείμενα».

Έτσι και τότε τον άφησαν σωριασμένο στο έδαφος μετά την ολέθρια πτώση του, πάνω από 100 χρόνια, χωρίς να πάψει ποτέ να συγκαταλέγεται στα μεγάλα θαύματα του κόσμου. Και έτσι θα συνεχίσει να είναι για πάντα.

Ερχόμαστε εμείς σήμερα να διατηρήσουμε τι; Αυτό που ήδη διατηρείται από μόνο του εδώ και 2500 χρόνια. Η μήπως στο βωμό της εμπορευματοποίησης της προβολής και του κέρδους θα απομυθοποιήσουμε ένα Θρύλο; 

Πως μπορούμε  εμείς σήμερα να στεγάσουμε ένα τέτοιο Θρύλο;

Ο θρύλος για να παραμείνει…. πρέπει να είναι ανέφικτος.